Dan državnosti BiH

.............................................................................

Opština Čelić-Ima li nade za Frigos?

Saradnja sa Fructalom
U cilju pokretanja proizvodnje u Fabrici za preradu voća i povrća u Čeliću, Općinski načelnik Sead Muminović poduzeo je niz aktivnosti. Jedna od aktivnosti jeste i ”pismo namjere” o stanju u predmetnoj Fabrici, upućeno na adresu ”Fructal” Živilska industrija, d.d. Ajdovšćina Republika Slovenija.
U nastavku objavljujemo u cijelosti odgovor predstavnika ”Fructala”, gospodina- Branka Tomažića, Projektno vođenje

Zbog plastičnih kesa stradaju životinje

Iako ekolozi stalno upozoravaju na to da umjesto plastičnih treba koristiti papirne kese, ni oni ekološko osviješteni nisu često u prilici da na ovaj način čuvaju okoliš. Rijetko koji trgovački lanac nudi papirnu ambalažu.

Uz to, realnost je da PVC kese nerijetko završavaju u rijekama, na livadama i drugim biserima prirode, gdje im je potrebno oko 200 godina da se razgrade.

- BiH je prelijepa zemlja, ali svugdje ćemo po granama drveća vidjeti najlonske kese - konstatira dr. Muhamed Omerović, predsjednik Ekološkog saveza "Eko zeleni" Tuzlanskog kantona. Kaže da je ova organizacija provela nekoliko akcija čiji je cilj bio bojkot PVC kesa.

- Radili smo na povećanju svijesti poručujući građanima da prilikom odlaska u kupovinu nose platnene torbe ili korpe. Plastične kese uglavnom završavaju u prirodi, narušavaju harmoniju i ljepotu okoliša. Čak imamo i podatak da su životinje, konkretno srne, stradale zbog kesa na koje naiđu kada pasu - kaže Omerović. B. T.

Ekološka svijest

Iako zaključuje da još treba raditi na podizanju ekološke svijesti, Omerović i trgovce poziva da masovnije počnu upotrebljavati papirnu ambalažu, jer, kako kaže, ima građana koji su spremni da odu u trgovinu koja ima papirne kese, makar ih to koštalo više.(Avaz)

Atentat na načelnika Opštine Živinice

Na načelnika Općine Živinice Hasana Muratovića izvršen je pokušaj ubistva. Muratović je za sada dobro a razlozi atentata za sada nisu poznati. U MUP-u TK su potvrdili događaj i da je istraga u toku.
Nezvanično doznajemo da je u prostorije Općine Živinice uspio ući naoružan muškarac koji je prodavao robu na pijačnoj tezgi za koju mu je naloženo da je ukloni. To je mogući motiv napada na Muratovića.


Vijest sa portala zivinice.com

Na općinskog načelnika Živinca Hasana Muratovića izvršen je atentat.Ovu nevjerovatnu informaciju nam je potvrdio Miralem Malkić, glasnogovornik Ureda policijskog komesara Ministarstva unutrašnjih poslova Tuzlanskog kantona.U zgradi općine Živinice, oko 13 sati, došlo je do upotrebe vatrenog oružja.Od pucnjave ranjen je načelnik općine Hasan Muratović. Informacija sa UKC-a o njegovom zdravstvenom stanju još uvijek nije dostupna.

U posljednjih dva mjeseca na podrucju opcine Živinice dogodilo senekoliko incidenata stranackim vodjama.Prvo je podmetnut pozar na imanju Begana Muhića, predsjednika A-sda, potom su unistene gume na automobilu Abdulaha Delića, predsjednika ASDA Živinice, dok je ovaj posljednji incident-atentat na Hasana Muratovića, prvog gradjanina općine Živinice skandalozan i za svaku osudu.


NAJNOVIJE INFORAMCIJE:

Novinarima RTV Slon u MUP-u Tuzlanskog kantona je potvrđeno da je u načelnika Općine Živinice pucao Edhem Šaran, koji je u sporu sa Općinom Živinice već 10 godina oko dobijanja građevinske dozvole. Šaranu je, kako saznajemo, danas trebao biti srušen nelegalno izgrađeni objekat. Edhem Šaran je uspio proći pored obezbjeđenja Općine, ušao je u salu u kojoj je trajao sastanak, izvadio pištolj i ispalio dva metka u pravcu načelnika Muratovića, zatim je ponovo prošao pored obezbjeđenja i napustio zgradu.

Šaran je lišen slobode i nalazi se u Policijskoj stanici Živinice.Jedan metak je Muratovića pogodio u šaku, a drugi u predio prepona.

Kako nam je potvrđeno iz UKC-a Tuzla zdravstveno stanje Muratovića je stabilno i nije životno ugrožen.

Vijest koju prenosi FTV

Hasan Muratović, načelnik Općine Živinice, ranjen je u 12 sati i 30 minuta u zgradi Općine. Na njega je iz pištolja četiri puta pucao Edhem Šaran iz Živinica, koji, inače, ima prodajni objekat u Gradskoj tržnici u Živinicama. Šaran je odmah uhapšen, a Muratović hitno prevezen u Univerzitetsko-klinički centar u Tuzli. Van životne je opasnosti, iako je zadobio teže povrede.
(tuzlarije.net)

Promovisan film o Opstini Lopare

Општина Лопаре објавила промотивни филм о Лопарама
Филм, промотивног карактера, представља јавности низ података – карактеристика подручја општине Лопаре, почевши од давне прошлости.... Представљени су природне љепоте и живописно поднебље Мајевице, реализовани пројекти у области инфраструктуре и планови за развој општине. Представљене су успјешене фирме, институције, установе и објекти, занимљиви људи и значајнији догађаји, спортске и културно-историјске чињенице, археолошка налазишта, као и друге занимљивости на подручју ове општине.

Филм скреће пажњу на шумско богатство, чисту животу средину, атрактивности тих локалитета, и развој еко туризма, могућности развоја пољопривреде, посебно воћарства. Филм приказује изворе сумпоровите воде на Мајевици и скреће пажњу на велике могућности развоја бањско-рекреационог и здравственог туризма.

Филм траје 27.32 минута и урађен је на српском и енглеском језику у продукцији општине Лопаре - www.opstinalopare.com, аутора Борислава Глишића из Бања Луке.
opstina lopare

Priboj-majevički

Ovo je jedna nezvanična prezentacija majevičkog podneblja i mjesta Priboj, za kaje se obično kaže; Priboj kod Lopara ili Priboj Majevički. Priboj je jedno od najvećih i najljepših mjesta na području opštine Lopare i nalazi se na sjeveroistočnim padinama planine Majevice.

Par sličica i uz pokoji komentar, možda i uspiju, da posjetiocu na ovoj stranici, malo pobliže prikažu izgled pribojskog krajolika. Pogled sa majvičkih brda na Priboj dočarava živopisnost tipično brežuljkastog područja koje je zastupljeno u većem dijelu MZ Priboj.
Blizina jezera Sniježnica, koje se koristi za regulaciju nivoa rijeke Janje, za potrebe TE Ugljevik, je posebno interesantno u ljetnom periodu za žitelje ovoga kraja, kako za kupanje i rekreaciju tako i za ribolov.
Tačnije rečeno mjesto se nalazi pored magistralnog puta Bijeljina-Tuzla i dijeli ga "dobrih" tridesetak kilometara od Tuzle, Zvornika, Bijeljine i Brčkog. Kroz mjesto protiče rijeka Janja, čiji se izvor nalazi ispod samog vrha Majevice. Inače mjesto je povezano autobuskim saobraćajem sa svim većim gradovima širom RS, BiH, i Srbijom.

Ukratko o istoriji Priboja

Priboj kao naseljeno mjesto se spominje još u 16. vijeku, u knjizi „Majevica – s osobitim obzirom na etničku prošlost i etničke osobine majevičkih Srba“ od akademika Milenka S. Filipovića izdata 1969. godine, piše da se Priboj kao naseljeno mjesto sa pravoslavnim stanovništvom spominje još davne1528. godine.
U to vrijeme pravoslavno stanovništvo je živjelo i u selima Tobut, Peljave, Podgora, Lipovice Labucka itd.
Istorijskih spomenika koji bi podsjećali na neke stanovnike koji su živjeli na ovom prostoru ima na brdu Rust iznad Priboja, pored puta uz brdo Đeruša, na porodičnom groblju porodica; Petković i Tomić, na granici između Priboja i Tobuta i još u nekoliko sela na području Majevice.
Sto se tiče samog imena mjesta Priboj postoji verzija o tome kako je ime postalo. U vrijeme napada Turaka na Teočak i njegovog osvajanja, u sadašnjem Priboju je bila smještena vojska koja se pripremala za borbu u osvajanju Teočaka. To mesto je bilo uz mjesto borbe, ili pri mjestu borbe tj. pri boju, pa su mu dali ime Priboj. U tome prilogu govori da u dijelu Priboja, Kolobara, postoji poljana koja se zvala Vojničko polje.
Pošto su u srednjem vijeku ovim prostorima Balkana često harale zarazne bolesti i kuga od koji su u pojedinim selima umirali i svi stanovnici, a da su u Crnoj Gori i Hercegovini zbog ekonomske situacije i krvnih osveta, bila česta iseljavanja stanovništva, što je možda bio i jedan od razloga njihovog doseljavanje na Majevicu.
Priboj je jedno naselje koje se u mnogo cemu razlikuje od ostalih podmajevičkih sela. To je jedna, može se slobodno reći, urbana sredina, koja je prije mnogih naselja, pa i opštinskog centra Lopara, imala izgrađene objekte infrastrukture.
Kroz Priboj je izgrađen put u toku vladavine Austro-Ugarske na ovim prostorima, put Bijeljina- Ugljevik- Teočak- Priboj- Lopare- Tuzla rađen je krajem 19. i početkom 20. vijeka.
Osnovna škola u Priboju je počela sa radom 1880. godine a crkva je sagrađena 1883. godine. Pred početak 2. svjetskog rata 1937.-1938. godine u Priboju je izgrađena veterinarska ambulanta, a takođe prije pocetak 2. svjetskog rata izgrađena je i zgrada za potrebe ljekarske ambulante i stan za ljekara.
Poslije rata su sagrađeni dom kulture, zdravstvena ambulanta, put Bijeljina-Tuzla i mnogi drugi objekti od opšteg društvenog značaja i posebnog značaja za stanovništvo Priboja i okoline.
Priboj majevički

Svečanost u Čeliću

17.11.2009.
Dan opštine Čelić

U okviru obilježavanja 17.novembra Dana opštine,danas je održana svečana sjednica opštinskog vijeća kojoj su pored članova viječa i opštinskih struktura vlasti prisustvovale brojne zvanice i gosti iz raznih sfera društveno-političkog života.

O istorijatu nastanka i razvoju Opštine u proteklom periodu,govorio je opstinski načelnik,Sead Muminović koji je između ostalog napomenuo da je uspješno realizovano niz značajnih aktivnosti,od kojih je najznačajnija,izgradnja administrativne zgrade u kojo su smještene opštinske službe i još neke druge institucije.Veliki dio Opštine pokriven je uličnom rasvjetom,a u dogledno vrijeme u planu je da se ova investicija zaokruži za čitavo područje.



Jedna od budućih aktivnosti,značajnih za građanstvo ove male Opštine,svakako je putno povezivanje sa centrom kantona.U toku su radovi na izgradnji modernog asvaltnog Čelić-Tuzla preko Šibošnice i Stare Majevice,a takođe i radovi na izgradnji mosta na rijeci Šibošnici na ulazu u Čelić,istakao je između ostalog gosp.Muminović.

U sklopu svečane sjednice dodijeljena su opštinska priznanja i zahvalnice pojedincima,privrednim subjektima i institucijama,zaslužnim za razvoj ove sredine.


Vrazici ba On line

Asvalt u Donjoj Trnavi

Mještani ugljevičkog sela Donja Trnova, zaseok Bukovac, imaju razloga da budu zadovoljni jer su dobili blizu kilometar asfaltnog puta zahvaljujući izdvajanjima mještana i većinskoj pomoći opštine Ugljevik.
Realizujući Program zajedničkih ulaganja u izgradnju infrastrukturnih objekata, za dionicu puta čija je izgradnja koštala 100 hiljada maraka mještani su skupili sedam hiljada maraka dok je opština izdvojila ostatak sredstava.
- Metar po metar, kilometar po kilometar, mi nastavljamo da gradimo naš Ugljevik. Sigurno je da će ovaj put biti i razlog za ostanak ali i povratak onih koji su možda nekada otišli jer nisu imali dobre uslove za život, istakao je ovom prilikom načelnik opštine Ugljevik Vasilije Perić i podsjetio da je u ovoj i krajem prošle godine u ovoj mjesnoj zajednici izgrađeno pet kilometara asfalta.

Načelnik opštine Ugljevik je zadovoljan jer je u ovoj godini, kako kaže, iako kriznoj, opština uspjela da realizuje 90 planova iz Programa rekonstrukcije i izgradnje puteva kao i uređenja građevinskog zemljišta.
- Planiramo da naredne godine nastavimo izgradnju infrastrukturnih objekata jer samo tako možemo da urbanizujemo ovaj kraj i ostvarimo plan o povezivanju seoskih područja, na kojima živi 75 odsto Ugljevičana, sa administrativnim centrom opštine, istakao je prvi čovjek Ugljevika.
skala radio

Stara zanimanja

Gornja Tuzla
Stara zanimanja


Taman kad smo pomislili da ovakvih prizora više ne možemo vidjeti, zatičemo Saliha Mujakovića kako sa dva vola i plugom ore njivu. Starih zanimanja je sve manje ali postoje još malobrojni pojedinci koji i danas njeguju tradicionalni način rada. Naime, Salih Mujaković iz Gornje Tuzle, gotovo punih 30 godina bavi se oranjem zemlje

Salih za volove kaže da se zovu Brezonja i Rogonja, stari su pet godina i za sada dobro obavljaju posao. Naravno, uz asistenciju Saliha koji ih prati riječima „hovra Rogonja“ – što znači na lijevo, „stu Rogonja“ znači na desno, „ho ho“ i Rogonja je u stavu mirno.

- Oranje plugom potpomognuto volovima bolje je od oranja traktorom te me u posljednje vrijeme kontaktira sve više Gornjotuzlaka koji žele da im se njiva na ovaj način ore. Cijena oranja jednog dunuma zemlje iznosi 50 KM. Za jedan dan uspijem da uzorem oko dva dunuma zemlje, u zavisnosti od konfiguracije terena. Briga o volovima se stalno mora voditi. Svaki dan potrebno ih je nahraniti, čistiti štalu i voditi računa da je higijena na visokom nivou – kaže Salih Mujaković.

Nostalgija za starim vremenima

Salih se sa sjetom sjeća nekadašnjih vremena kada je u Gornjoj Tuzli bio uzoran gotovo svaki kvadrat zemljišta i kada se od poljoprivrede moglo dobro živjeti.
Koliko je ovakav način obrade zemlje rijedak najbolje govori podatak da se osim Saliha samo još jedan čovjek u Gornjoj Tuzli bavi oranjem sa volovima.
Ostaje nam još da čika Salihu poželimo još puno godina uspješnog rada i da ga zdravlje posluži.

S.P.

tuzlarije.net

Navijačka groznica

Ovih dana Tuzlu kao i cijelu Bosnu i Hercegovinu zahvatila je navijačka groznica. I oni koji nikada nisu gledali fudbal sada su svi uz Ćirine zmajeve i samo se priča o utakmici. Prva utakmica protiv Portugala pratila se u svim tuzlanskim kafićima, a i veselje na ulicama Tuzle nije izostalo.




Svi kafići, ulični štandovi, zatim mnogobrojni takisisti ističu zastave naše države. Obišli smo i nekoliko tuzlanskih štandova gdje se prodaju navijački rekviziti.

-Prodaja ide više nego dobro, najviše se kupuje BiH zastava kao i zastava sa ljiljanima. Cijena velike zastave iznosi 10KM, dok manje zastavice, koje se vješaju na automobile koštaju od 3 - 5KM. Zanimljivo je da dosta ženske populacije dolazi da kupi šalove, kape, zastavice kao nikada prije – kazala nam je prodavačica na jednom štandu.

Trgovci uglavnom zadovoljno trljaju rukama, s obzirom da građani masovno kupuju sve navedeno. Za navijačku šal BiH potrebno je izdvojiti 10KM, za dresove igrača od 15-30KM, s tim da su to uglavnom kopije dresova. Za 5KM mogu se kupiti kačketi, kao i zimske kape sa natpisima Bosna i Hercegovina. Naljepnice, privjesci, znojnice i sl koštaju po 2KM.




- Najviše se prodaju dresovi s imenom Džeko. Djeca uglavnom vole male zastavice, dok se odrasli najčešće odlučuju za dresove s imenima reprezentativaca kao i velike zastave – kaže nam prodavačica.

Budući da su kod nas rijetka pozitivna dešavanja, ovih dana na licima Tuzlaka može se vidjeti da su koliko toliko sretni i zadovoljni.

S.P.

Tuzlanske vijesti

U Gradskoj ulici
Opljačkana zlatarska radnja

U toku noći 12. na 13. novembar 2009. godine izvršena je pljačka zlatarske radnje u Gradskoj ulicu u Vl. Marjanovića. Tek jutros je primjećeno da je izvršena pljačka kada su vlasnici objekta i pozvali pripadnike MUP-a koji su izvršili uviđaj. Odnesena je veća količina zlata, više pojedinosti u MUP-u TK nisu mogli reči.

Ispred zgrade Općine Tuzla
Štrajkači glađu uporni u svojim zahtjevima


Uposlenici Općine Tuzla i jutros su dolazeći na posao na stepenicama zatekli grupu građana koja od 09.11. štrajkuje glađu uz zahtjev da im se izdaju odobrenja za mjesta na taksi stajalištima. Učesniku štrajka, Biljani Panić, jučer je pozlilo te je odvezena u Dom zdravlja.

Na pitanje šta dalje sa podnosiocima zahtjeva za taksi štandove koji uporno sjede ispred zgrade Općine Tuzla, načelnik Općine Tuzla Jasmin Imamović jučer je rekao da Služba za komunalne poslove, čija je to nadležnost, uz najbolju volju ne može udovoljiti njihovim zahtjevima jer bi prekršili zakon. Postoje podnosioci zahtjeva koji su prije njih na listi čekanja, a nisu ispred zgrade Općine Tuzla. Ako podnosioci zahtjeva nastave da sjede ispred zgrade Općine Tuzla morat će angažovati obezbijeđenje da osobodi ulaz u zgradu

Preksinoć u Živinicama
Pištoljem ranjena jedna osoba

U kafe-baru „Boem“ u Živinicama, vlasništvo Mirsada Breke, preksinoć je grupa mladića tokom proslave rođendana razbijali pivske flaše i poljevala goste pivom. Nakon intervencije vlasnika došlo je do tuče koja je nastavljena ispred kafića. Tom prilikom grupa mladića je pretukla M. Dž., koji je iz pištolja ispalio nekoliko hitaca i u predjelu nogu ranio osobu inicijala T.E. Uviđaj na licu mjesta obavila je policija u prisustvu kantonalnog tužioca, prenosi Fena.

50 hiljada KM za školski namještaj i opremu

Vlada Tuzlanskog kantona danas je odnijela Odluku kojom je odobren Program utroška sredstava sa pozicije „Kapitalni izdaci“ dodijeljenih Ministarstvu obrazovanja, nauke, kulture i sporta. Ovim Programom odobreno je ukupno 50.000 KM za nabavku školskog namještaja i nastavnih sredstava. Sredstva će dobiti osnovne škole Treštenica u Banovićima, Miladije u Tuzli, Druga osnovna škola u Živinicama, Džakule u Gračanici, Osnovna škola u Sapni te Mješovite srednje škole u Čeliću, Tuzli i Sapni i Mješovita srednja hemijska škola u Tuzli

tuzlarije.net

.

Velinske smokve

Mnogi kada pročitaju naslov ovoga posta,će se zapitat čuj,otkud velinske smokve.Hajde,da se kaže šljive Velinke,to bi nekako moglo proći,jer ova sorta voća je zabilježena u literaturi,ali smokve Velinke?

Pa ,neka.E,one možda nisu nigdje zabilježene,a možda i jesu,ali u svakom slučaju vrijedno je nešto i o njima zapisati.

Nauka za ovu voćku kaže da vodi porijeklo iz Južne Arabije,odakle se raširila zemljama Mediterana i zbog toga je i nazvana mediteransko voće.U evropu ovu su voćku donijeli stari Rimljani(iako su stari,bili su vrijedni) koji su je zasadili najprije u Italiji,pa i druge zemlje sa blagom klimom,Španija,Portugalija,Francuska,Grčka.

Neotporna je na niske temperature i svi pokušaji da se uzgaja u hladnijim krajevima,nisu dali očekivane rezultate



Dakle,smokva je tipična mediteranska biljka.Krajnja granica za uzgoj ovog voća kod nas je Hercegovina,i to samo oni dijelovi bliže Jadranskom moru.

Malo kome je poznato,osim mještanima,da je ova voćka uveliko raširena u Velinom Selu.Skoro u svakoj avliji bila je zasađena po jedna ili više sadnica ovoga voća.

Po okolnim brežuljcima rasle su kao samonikle,tako da su se tokom čitavog ljeta,putnici namjernici mogli zaslađivat ovim ukusnim voćem.Bilo je domaćina koji su,poput Hercegovaca,plodove smokve sušili na suncu,drugi su pripremali razne poslastice,džemove i sl.i uglavnom stablo smokve se udomaćilo ka da je autohtono voće.

Iako u Velinom selu vlada kontinentalna klima,predio Majevice gdje vladaju oštre zime,ova voćka odolijevala je,mrazevima i velikim hladnoćama uspjela se adaptirati na sve to,što u drugim krajevima nije bilo moguće i stoga je spravom možemo nazvati smokva Velinka.

brnjik.net

Od pčelića do Čelića

Lopare-podijeljena opština-općina

Geografski polozaj

Lopare, koje poodavno dobijaju izgled i znamenja grada, smještene su u živopisnom krajoliku, gdje planina Majevica prelazi sa svojih visova ka ravnici, Semberiji i Posavini. Odvajkada su Lopare bile centar ovog dijela Podmajevice, a danas imaju sve mogućnosti da postanu grad koji, u ekološki zdravoj sredini, može biti značajno privredno, zdravstveno i turističko središte ovog dijela Republike Srpske.

Lopare su administrativni, zdravstveni, obrazovni i saobraćajni centar istoimene opštine, koja, u sjeveroistočnom dijelu Republike Srpske, zauzima 280 kvadratnih kilometara, sa 16.828 stanovnika u 4.704 domaćinstva. Naseljenost po kvadratnom kilometru je 60,1 stanovnik ili 3,58 domaćinstva. Ova opština se graniči sa opštinama Ugljevik i Bijeljina u Republici Srpskoj, distriktom Brčko, te opštinama Teočak, Sapna, Srebrenik, Tuzla i Čelić u Federaciji Bosne i Hercegovine.

Međuetnička granica se ovdje pruža na sedamdeset kilometara. Čak trideset pet odsto teritorije ove opštine, koji joj je pripadao prije rata, sada je u Federaciji BiH.

Od potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma i uspostavljanja međuentitetske granice na Majevici, u sadašnjoj opštini Lopare nalazi se dvadeset osam većih seoskih naselja: Pukiš, Smiljevac, Koretaši, Mrtvica, Bobetino brdo, Koraj, Mirosavci, Puškovac, Milino Selo, Brusnica, Piperi, Vakuf, Pirkovci, Jablanica, Mačkovac, Kozjak, Tobut, Lopare Selo, Vukosavci, Labucka, Peljave, Lipovice, Priboj, Brijest, Podgora, Konjikovići i Potraš. Među naseljima u opštini prvo mjesto pripada Loparama, u koje se stiže modernim putem iz Priboja, sa puta Bijeljina - Tuzla.

Do potpisivanja mira i uspostavljanja međuentitetske granice, u sastavu opštine bilo je i naselje Lukavica, čije se stanovništvo raselilo u druga mjesta u Republici Srpskoj, ali najviše u Lopare.

Po popisu stanovništva iz 1993. godine, najviše stanovnika imali su Lopare (u 468 domaćinstava i 1604 stanovnika), Priboj (455 domaćinstava i 1604 stanovnika), Tobut (1489), Lopare Selo (1248 stanovnika), Jablanica (964), Mrtvica (885), Puškovac (762), Pirkovci (761), Peljave (754) itd. Broj stanovnika u Koraju, Potraši i Konjikovićima varira, ali se i ova mjesta ubrajaju u veća naselja u opštini Lopare.

U vrijeme posljednjeg rata u ovom kraju je zaštitu potražio veliki broj izbjeglih i raseljenih lica, pa sada ima 1648 raseljenih i 111 izbjeglih, ili ukupno 412 porodica.

U opštini Lopare zaposlen je 1891 radnik, od čega u državnom sektoru 1689. Na evidenciji Zavoda za zapošljavanje nalaze se 843 nezaposlena, od kojih je najviše nekvalifikovanih (375), zatim 285 kvalifikovanih i četiri sa fakultetskom diplomom.

Ovaj kraj ima 1220 penzionera, 314 ratnih vojnih invalida, od kojih je 62 od prve do pete kategorije invalidnosti. U otadžbinskom ratu je poginulo230 boraca Vojske Republike Srpske. Ima stotinu nekategorisanih ratnih vojnih invalida, 26 porodica civilnih žrtava rata i 20 invalida, takođe civilnih žrtava rata.

Ova opština, s razlogom, može ponijeti epitet opštine mladosti, jer u njoj je više od četvrtine ukupnog stanovništva koji su učenici, ne računajući mlade koji su završili školovanje.

Istorija Lopara

Naziv Lopare potiče, po legendi, od drevnog lopara, drvene alatke slične lopati za stavljanje tijesta u pekaru i vđenje hljeba, koje je nekada u ovom mjestu izrađivao glasoviti majstor

Po drugoj legendi, Lopare su dobile ime po stanovnicima koji su ovdje živjeli i često se tukli, što se u žargonu kaže "lopali".

O starosti Lopara ne može se sa sigurnošću govoriti. Prvi podaci o naselju potiču iz druge polovine osamnaestog vijeka, jer su ovdje bili konaci, a grđeni su na raskrsnici puteva i služili za odmaranje trgovačkih i drugih karavana. U Loparama se počinje širiti područje oko rijeke Gnjice, stvara se njena dolina, što je bilo povoljno za razvoj domaćinstava na ovom prostoru.

Neki dijelovi opštine su, po ostacima iz prošlosti, i ranije bili naseljavani, jer se u nekim selima nalaze stećci (nadgrobni spomenici iz perioda srednjeg vijeka). Najviše ih je (čak 30) na tromeđi između Tobuta, Labucke i Vukosavaca. Prema arheološkim nalazima, tvrdi se da je u ovom kraju bilo i Ilirsko naselje, još prije 2600 godina, što odgovara srednjem željeznom dobu.

Početak komunalne izgradnje vezuje se za period austrougarske vladavine (1878-1918) kada je izgrđena zgrada današnjeg opštinskog suda (ranije je to bila žandarmerijska stanica) i oba puta koji vezuju Lopare sa susjednim opštinama.


Lopare su dugo bile naselje drumskog tipa, sa dugom glavnom ulicom (prolaznim putem) kroz sredinu, i malim, često slijepim, uličicama koje se odvajaju od ove glavne. U novije vrijeme, od te glavne ulice, duge 1600 metara, račvaju se sada bolje ulice sa kućama, poslovnim i drugim objektima.


Lopare dobijaju i privredne objekte, koji opet gravitiraju na toj glavnoj ulici, što Loparama daje posebnu draž i privlačnost. Tu su ciglana, fabrika stolica, hladnjača, pogoni Dite, Pharmanove, Termala, te škole, pravoslavna crkva, hotel, administrativni centar, robna kucča, stambene zgrade...

Sudeči po onome što se sada može vidjeti u Loparama i čitavoj opštini, stanovnici ovog dijela Republike Srpske voljni su da izgrade moderan zavičaj po vlastitoj mjeri i ukusu, dovoljan da u njemu žive ljudi dobre volje, čvrsti i postojani kao njihova planina, na čijim se obroncima, visovima i visoravnima nalaze. Sada se u svako Loparsko selo može docći automobilom (u svako doba godine), telefoni i savremeni aparati u domaćinstvima su svakodnevica, a i mladost obećava - niko od djece nije ostao van školskih klupa.


I ono najvažnije - sve je manje ljudi koji žele otići iz svojih sela u gradove. Žele ostati na svojoj grudi, i na njoj stvarati uslove za savremeni život.


Lopare sve više dobijaju osmijeh modernog garda, koji od drumske varošice prerasta u privlačno mjesto u kome će se, pored privrede, razvijati i turizam. Ponos ovog kraja je voćarstvo, što će u eri očuvanja životne sredine i proizvodnji zdrave hrane imati odlučujuće mjesto.

lopare.net

Panorama župe Drijenča

Drijenča, rodno selo moje


Nema mačke ko naše Drenačke,

A ni snaše ko Drenačke naše,

Ni djevojke ko naše Pervojke,

I Brčinke lijepe su plimke,

sve su lijepe i drage su nama

i u Bučju i na Kulicama,

U Drijenči lijepa je svaka,

iz Božića s Brda i Toljaka,

Zaseoka devet Drijenča ima,

tud smo nekad išli po sjelima,

Lučićima, Martinovićima,

Dalginama i po Dugonjima,

Zaseoka devet Drijenča tvoji,

Zaseoci lijepo joj stoje

DRIJENČA je rodno selo moje!





(Marko Bojić)

Kao da je netko dobro zažmirio i po sjeveroistočnim obroncima Majevice, po njezinim brežuljcima i dolinama, rasuo tristotinjak kuća raspoređenih u deset zaselaka koji se zovu Kolice, Martinovići, Dugonje, Brdo, Lučići, Dalgine, Toljaci, Brčine, Perivoj i Bučje, koji čine selo Drijenču i istoimenu župu Sv. Ante Padovanskog. Područje koje pripada župi vrlo je prostrano, a njezini su zaseoci razbacani po kosama i stranama oko rječice Drenačice. Navodno je, prema legendi, Drijenča nekad bila mala i sva pored puta, ali su se mještani odande preselili u okolne šume kako bi izbjegli pritisak i kontrolu čitluk-sahibija.

Drijenča je udaljena od Tuzle oko 25 km i do nje vode dva podjednako loša puta: jedan preko Brežaka i Obodnice, a drugi preko Doknja. Ipak, kada se do nje dođe, teško se može ostati ravnodušnim zbog doživljaja mira i ljepote netaknute prirode koja, kako to na jednom mjestu lijepo kaže francuski filozof Pascal Bruckner, utjelovljuje neku pravilnost, neki sklad koji dokidaju kaos i samovolju metropola, ma o kojem se godišnjem dobu radilo. Ipak, osobita je u jesen kad svaki list svira svoju melodiju i boji svoju boju.



Pogled unatrag



Arheološka istraživanja ovoga i okolnih područja pokazala su da je prostor Drijenče bio naseljen još u mlađem kamenom dobu, premda danas nema vidljivih spomenika iz tako daleke prošlosti. Tek je srednji vijek iza sebe ostavio vidljive dokaze da se Drijenča prostirala po teritoriju koji zauzima i danas. Tako se na kosi iznad Perivoja nalazi srednjovjekovna nekropola Grobljice s nekoliko stećaka na kojima su grubo uklesani znakovi križa, mača ili polumjeseca. Također se između Drijenče i Nahvioca, na lokalitetu zvanom Nišan, nalazi staro groblje s grobovima obilježenim stupovima na kojima se nalaze križevi. Staro je naselje vjerojatno propalo pojavom kuge od koje je selo potpuno stradalo, a obnovili su ga najvjerojatnije došljaci iz okolice Žepča. Danas se zna za tri kužna katolička groblja u Drijenči.

Što se tiče broja stanovnika, on je kroz povijest varirao. O tome imamo više pisanih izviješća u franjevačkim kronikama i šematizmima. Tako biskup fra Pavao Dragičević u svom izviješću navodi da godine 1742. župi Soli pripada i selo Drijenča koja ima sedam katoličkih kuća (kuća podrazumijeva jednu porodicu a više obitelji) i 104 katolika, od kojih je 75 odraslih osoba i 29 djece koja se još ne pričešćuju. Apostolski vikar fra Marijan Bogdanović navodi podatak da 1768. godine Drijanča, koja pripada župi Soli, ima 25 katoličkih kuća i 239 katolika, dok prema popisu fra Augustina Miletića iz 1813. u Drijenči ima 38 kuća i 326 katolika. U šematizmu provincije Bosne Srebrene za 1856. godinu Drijenča pripada župi Breške i broji 49 katoličkih obitelji i 331 člana, a već 1877. ima 60 obitelji i 480 katolika. Prema šematizmu za 1932. Drijenča broji 911 katolika, a 1959. je imala 1. 251 katolika.

Dana 12. lipnja 1986. utemeljena je odvajanjem od župe Breške nova župa sv. Ante Padovanskog u Drijenči i dana na upravljanje franjevcima Bosne Srebrene.



Društveno-političke prilike



U upravno-administrativnom pogledu Drijenča je do zadnjeg rata, po nekom čudnom ključu, bila jedino selo nastanjeno hrvatskim i katoličkim stanovništvom koje je pripadalo općini Lopare i, kao takva, uvijek bila na margini društvenih i političkih zbivanja što se itekako odrazilo i na ekonomskom području, posebno u pitanju infrastrukture. Bilo je nemoguće ostvariti ikakav napredak pa je veliki dio radno sposobne populacije odlučio potražiti bolji život izvan granica domovine, najčešće u zemljama zapadne Europe, budući da ostanak u Drijenči i bavljenje stočarstvom i poljoprivredom nije obećavalo perspektivu. Emigracija je postala još intenzivnija kad je već bilo evidentno da Bosni i Hercegovini neizbježno prijete ratne strahote. U ratu je Drijenča bila crta razdvajanja i obrambeni zid iza kojega je stajala Tuzla koju bi bilo gotovo nemoguće obraniti ukoliko bi taj zid bio probijen. Stoga je gotovo cijelo vrijeme bila na udaru i pretrpjela poprilična razaranja, a za nju su sedmorica Drijenčana – vojnika i živote dali. Civilnih žrtava, na sreću, nije bilo.

Nakon rata Drijenča je pripala općini Čelić, opet kao jedino katoličko i hrvatsko selo, a njezin položaj ni sada nije puno bolji od onog predratnog. To je potaknulo novi val iseljavanja, posebno stanovništva mlađe dobi. Tako je od 1.984 stanovnika, koliko ih je bilo prema popisu iz 1991. godine, ostalo jedva 500, a i taj se broj iz dana u dan smanjuje, kako zbog novih iseljavanja tako i zbog većeg broja umrlih nego rođenih.



Preko lijepog do smisla



No, i oni koji su Drijenču napustili (nadamo se, privremeno!) nisu je zaboravili, nego čine sve kako bi se popravilo ono što je ratom uništeno i napravilo ono što nikada, stjecajem različitih okolnosti, nije ni bilo napravljeno. Značenje ovih ljudi možda ni povijest neće registrirati. Uostalom, ljubav se i ne može izraziti količinski.

Zahvaljujući ponajprije bivšem župniku, pokojnome fra Marku Kobašu, koji je bio pokretač gotovo svega pozitivnog što se u Drijenči događalo za vrijeme njegove dvanaestogodišnje pastoralne brige za ovaj narod, izgrađena je nova župna crkva posvećena sv. Anti Padovanskom. Na mjestu gdje je nekoć bila stara, u ratu dobrano stradala crkvica, iznikla je nova za koju je projekt izradio tuzlanski arhitekt gosp. Juro Pranjić, a sredstva za gradnju najvećim su dijelom dar Drijenčana, uglavnom onih zaposlenih u inozemstvu. Crkva, doduše, nema osobite umjetničke vrijednosti, ali da pokaže kako u Drijenči ne uspijeva samo duhovna osrednjost, fra Marko je, posredstvom prof. fra Mirka Jozića, za uređenje unutrašnjosti crkve angažirao eminentne hrvatske umjetnike: Đuru Sedera, Milu Blaževića i Blaženku Salavardu. Tako je čudesni spoj umjetničkog i religioznog, lijepog i svetog ostvaren i u Drijenči. A tu govoriti o umjetničkim djelima, znači podrazumijevati da je umjetničko blago više od blaga, više nego u drugim zemljama, više nego i na mnogim mjestima u Bosni i Hercegovini. Ondje gdje putovi završavaju, ondje odakle ljudi stoljećima samo odlaze, a vraćaju se samo rijetki, entuzijasti i franjevci, ondje tražiti umjetničku vrijednost ravno je snobizmu ili pak želji da se kratki čovjekov život radom i smislom sublimira i ovjekovječi.

Na prozorskim otvorima u apsidi crkve postavljena su dva vitraja akademskog slikara Đure Sedera: sv. Franjo i sv. Anto (300x100 cm). Između njih svoje mjesto nalazi križ (260x210 cm, korpus 215x115 cm) izrađen u drvetu, rad akademskog kipara Mile Blaževića. Blaženka Salavarda je na zidnim plohama ispred prezbiterija izradila dva mozaika u umjetnom kamenu s motivima Uskrsnuća i Krštenja na Jordanu (300x175 cm). Ista umjetnica je u mozaiku napravila i četrnaest postaja križnog puta.

Nekolicina Drijenčana financirala je i izgradnju kalvarije, četrnaest postaja-kapelica koje je također projektirao arhitekt Juro Pranjić, a koje su postavljene duž prometnice od župne crkve do župnog groblja i tako, premda nevelike umjetničke vrijednosti, čine na izvjestan način vezu žive župne zajednice s pokojnim precima. Bolje veze između živih i mrtvih od Kristova križa nije se moglo ni pronaći, budući da je on veličanstveni sudac i živih i mrtvih i sigurnost po kojemu su i nebo i zemlja prostori iste pravednosti i ljubavi. Neki u kalvariji nisu prepoznali pravu nakanu pa su već nekoliko puta na pojedinim kapelicama prouzrokovali oštećenja, stvarajući fantazme kako su one postavljene kao znak prkosa.

Drijenčani su, opet uglavnom oni koji su na privremenom radu u inozemstvu, financirali i asfaltiranje glavne prometnice kroz selo. Do kraja 2008. godine Drijenča je tako povezana asfaltnom cestom od Kolica do Šibošnice, te tako priključena na mrežu asfaltnih puteva u općini Čelić. Projekt, doduše, nije završen, jer se očekuje spajanja s Gornjom Obodnicom i dalje s Tuzlom, ali smijemo se nadati da će se to u dogledno vrijeme dogoditi.

Za sada je stanje u Drijenči nemoguće oslikati vedrijim bojama, a glavni razlog za to je, ponavljam, raspršenost njezinih stanovnika diljem svijeta. U njoj su ostali samo oni koji ili nisu imali kamo otići s nadom da će im tamo biti bolje, ili pak oni kojima Drijenča izaziva osjećaj dragosti i ponosa što ih je Bog pozvao u život baš u njoj i kako i ovaj kraj skriva i pamti mnoge vrijednosti zbog kojih vrijedi ostati. Uostalom, ljepota svih krajeva svijeta mjeri se očima, a samo rodnog kraja dušom!

Leon KIKIĆ
zupabreske

Piperi

Na sjeverozapadu opstine Lopare nalazi se prostrano selo Piperi. Ovo selo obuhvata prilicno veliku teritoriju koja se sa jugoistocne strane granici sa Jablanicom, sa zapada Visorima,sjeverozapadno sa Drijencom,Nahviocima, sa sjevera Lukavicom i Brusnicom i sa sjeveroistocnom stranom Vakufom.

Piperi su selo razbijenog tipa ciji se zaseoci nalaze na kosama i stranama sumom obraslih brda, medju kojima se isticu Crnca brdo, Kupres (iznad Antica), Liplje, Ostro brdo i Visoka kosa.
Dijelovi sela su Gornji i Donji Piperi. Prije raspada bivse Jugoslavije Donji Piperi se imali vlastitu mjesnu zajednicu, a Gornji Piperi se pripadali mjesnoj zajednici Sibosnica koja se,katastarski gledano nalazi na teritoriji Pipera. Pred sami rat Gornji Piperi su se osamostalili sa mjesnom zajednicom ali rat je ponovo ugasio sve aktivnosti oko nje i niko do sada nije nista pokrenuo o obnavljanju mjesne zajednice.
Kuce pojedinih rodova obrazuju rodovne grupe, a te se medjusobno izdvojene i udaljene jedne od drugih npr.Spasojevici, Vasilici, Gavrilovici, Maksici, Janjici, Gajici, Antici, Pantici, Jeftici, Djurici, Begovici i sl.
U selu ima oko 300 domacinstava.
Glavni vodeni izvori su: Ladna voda, Kamenito vrelo, Bijela voda, Matavculja.
Na Matavculji je prije na Spasovdan bila zajednicka molitva za Pipere,Vakuf I Brusnicu.
Selo ima dva groblja: Popov grob u D.Piperima koji je i groblje za selo Vakuf i drugo u G.Piperima u kojem u poslednje vrijeme sahranjuju I ljude iz Visora.
U selu postoje dvije citaonice u kojima se zimi uz muziku okupljala seoska omladina i radjale prve ljubavi.Danas su obje izlozene u zubu vremena i trunuci cekaju neka bolja vremena.

Njive i livade su: Selista, Krcevine, Osoje, Rijeka, Mesicka, Luka, Mramor, Zagoni, Breze, Alatusa, Travnjak, Osoje, Kucurine, Krpuca, Jasen, Utrina, Polje, Cerik, Njive, Osredak, Odzak, Batara, Mekota, zutavka, Sjeca,Gaj, Rapnjaca i sl.

Istorijskih spomenika koji bi podsjecali na neke stanovnike koji su zivjeli na ovom prostoru ima najvise na brdu Jakovljevica (Jablanica) I G.Pipera.Kad kazemo spomenika misli se na nadgrobne spomenike-stecke.Od desetak sacuvanih sa natpisom na Majevici jedan se nalazi bas tu i na njemu pise da je tu sahranjen Milos Avdic na svojoj zemlji na Visorah (Vrh).
Taj natpis kazuje da je vec u srednjem vijeku postojalo selo pod imenom Visori. Selo pod tim imenom postoji i danas, ali je ono sasvim maleno i od nevelikog geostrateskog polozaja. Ocigledno da se na njegovom zemljistu razvilo selo Piperi.
Stecaka ili, kako ih obicno zovu na Majevici, mramorova ili mramorja ima u mnogim selima. U Piperima ih ima na vise mjesta.Postoje njive koje se zovu Mramor ili Mramorje i na njima se nalaze gomile kamenja koju su mjestani cisteci njive zgrtali na gomilu. Sama nebriga stanovnistva za ove spomenike kazuje da oni zasigurno pripadaju nekom drugom narodu. Opste je vjerovanje da su na Majevici zivjeli Madzari i njima pripisuju ne samo srednjevjekovne nego i druge starine.

Na brdu Bardacilovac iznad Jablanice nalazeni su ostaci crne keramike.U Piperima, nedaleko od tog znacajnog nalazista, na Milinoj njivi nalazena je keramika sa inkrustriranom bijelom bojom sto jasno kazuje je ovo podrucje i mnogo prije bilo naseljeno.
U Lukavici, susjednom selu, neki govore da su ti Mađari protjerani i pobijeni i dan danas postoji jedan potez koji se zove Mađarsko groblje

Visori su 1530.godine u turskoj administrativnoj upravi posle osvajanja ovih prostora bili nahija i sva Majevica je pripadala zvorničkom sandžaku. 1548.godine postaju kne�ija u sklopu nahije Visori.
U tursko doba preko Pipera postojao je put koji je povezivao Teočak I Srebrenik ondačnja značajna utvrdjenja.
Danas je u izgradnji regionalni put manje-više istom trasom koji ce povezivati Zvornik sa Srebrenikom.

U selu nema nikavih tragova muslimanskih grobalja iako se zna da su u Spasojevićima svojevremeno iza sebe ostavili vise njiva koje se danas nazivaju "Selišta".

U ranom periodu turske vladavine ovim prostorima haraju epidemije I bolest zvana kuga. činjenica da posle skoro preko tri vijeka nema nekakvih pisanih tragova o srpskom stanovništvu na ovim prostorima ostavlja mjesta špekulacijama da je stanovništvo većim dijelom ili u potpunosti umrlo, što nije bio rijedak slučaj, na Majevici.

Selo Piperi kakvo danas poznajemo nastalo je, odnosno, obnovljeno krajem 18. i početkom 19.vijeka doseljenicima iz Hercegovine I Crne Gore.Ekonomski razlozi i krvna osveta bili su glavni pokretači seoba iz ti predjela.

Dolaskom Austro-Ugarske 1878.godine pojavile su se gruntovne knjige koje su u sebi imale podatke o vlasništvu i veličini posjeda.Te knjige su i danas u upotrebi u slučajevima utvrdjivanja vlasništva nad posjedom.
Stanovništvo ovog sela je 100% srpsko (pravoslavno)živjeli begovi i dasu žitelji ovog živopisnog sela ostvaruju svoje prihode baveći se poljoprivredom, voćarstvom, stočarstvom,ali je sve manji broj ljudi koji stvarno žive od ovih prihoda.

Ovdje se peče najvjerovatnije najbolja rakija šljivovica na Majevici od čuvene šljive požegače.


60.-tih godina XX vijeka inženjeri su vršili intenzivna bušenja solnih naslaga na Ceriku. Te bušotine su i danas vidljive ali je ,na zalost, eksploatacija na Tetimi bila jeftinija, pa se na tome sve i završilo.
Najveci broj stanovnika iz Pipera je na privremenom radu u inostranstvu,najvise u Švicarskoj.

Skoro svako domaćinstvo ima telefon.
Ove godine su asfaltirane dvije lokalne dionice puta: u Begovićima I od čitaonice do Spasojevića.
Sastavljanjem, odnosno završetkom, regionalnog puta Zvornik-Srebrenik kroz Pipere,ovo selo će konačno prestati biti slijepo crijevo opštine Lopare.
Ove godine je sanirana i područna osnovna škola.
Djelimično ce biti uradjena ulična rasvjeta.
Želja nam je da ovi infrastrukturni projekti i preduslovi podstaknu ljude sa kapitalom da ulažu u proizvodne projekte i stvaraju bolje sutra ljudima koji su ostali u zavičaju.

Piperski brend su njihovi gastarbajteri koji pokušavaju ovim sajtom da povežu niti izmedju sebe samih u dijaspori, izmedju sebe i zavičaja i budu zajedno i jedno.

prenešeno sa sajta-Piperi CH

Nova gripa i u Tuzlanskom kantonu

Prema posljednjim podacima na području Tuzlanskog kantona do danas je od virusa gripe H1N1 oboljelo 9 osoba. Tri pacijenta smještena su na UKC-u Tuzla i njihovo zdravstveno stanje karakteriše se kao srednje teško, potvrdio je za RTV SLON, Nedžad Djedović, pomoćnik ministra zdravstva u Vladi TK.

Međutim ono što je zbunilo građane kantona jeste činjenica da je na UKC-u Tuzla, a što smo objavili u našim inforamtivnim emisijama, došlo do izmjene režima posjete, te se postavlja pitanje da li je virus H1N1 glavni razlog te izmjene?

Kako doznajemo izmjena režima posjete na UKC Tuzla nije uvedena zbog virusa gripe H1N1 već iz tehničkih razloga. Dosadašnji režim posjeta bio je od 12 do 17 sati, dok je novim režimom to regulisano od 15 do 17 sati svakim danom, a nedjeljom i praznicima od 13,00 do 17,00 sati. Kako navode dvosatna posjeta dovoljna je za pacijente a da u isto vrijeme ne budu ugroženi u primanju terapije i pružanju drugih zdravstvenih usluga.

Iz UKC-a Tuzla apeluju na građane da svi oni koji imaju gripu ili neku drugu infekciju ne dolaze u posjete te na taj način zaštite pacijente od širenja sezonske gripe i drugih infektivnih bolesti. Iz ministarstva zdravstva TK ističu da razloga za paniku nema. Dovoljan broj lijekova je obezbjeđen te je sistem kako u domovima zdravlja tako i na UKC Tuzla potpuno spreman odgovoriti svim zahtjevima.

rtv slon

Дезинфекција против свињског грипа

Уhttp://www.opstinalopare.com/images/bars-lo.gif циљу превнције и заштите од вируса пандемијског грипа на подручју општине Лопаре данас је почела дезеинфекција просторија у вртићу, основним и средњој школи.

Поводом ширења новог грипа Х1Н1,начелник општине Лопаре др Радо Савић покренуо је акцију дезинфекције предшколских и школских установа. Акција дезинфекције води се и обавиће се у свим свих школа и вртићима на подручју општине Лопаре.

-Наша обавеза је да дјелујемо превентивно на појаву новог грипа, а дезинфекција је један од начина. Исто тако покушавамо да едукујемо све ученике и грађане о превентиви и начину основне заштите од вируса новог грипа - рекао је Савић.

Тенутно на подручју општине Лопаре није забиљежен ниједан случај обољелих од новог грипа. Бесплатну дезинфекцију обавиће „Санитације“ доо Бијељина уз координацију општине и надлежних лица у школама.

Директор Санитације доо Бијељина Мила Гајевић је рекла да је с Општином Лопаре и директором школа сачињен План активности на превенцији и сузбијању новог грипа. –Ова дезинфекција биће обављена у року два дана, рекла је Гајевић и додала да се приликом дезинфекције користе средства која дјелују на све врсте вируса и бактерија.

Она је за наредну седмицу најавила акцију дезинфекције и у општини Бијељина.

Више информација о превенцији, заштити и лијечењу новог грипа можете видејети

Bosna i Hercegovina ne smije postati zemlja zidova

OO HDZ Tuzla

Povodom 9. studenog, dana pada Berlinskog zida brojne zemlje se prisjećaju ovog značajnog povijesnog datuma koji je značio prekretnicu i za zemlje bivše Jugoslavije. I nakon 20 godina postoji potreba prisjećanja, spominjanja i opominjanja na prošli sustav življenja kojeg intelektualci nazivaju vremenom željezne rukavice.

Na ovaj dan porušen je jedan od najvećih zidova u Europi koji je bio vodeća prepreka stvaranju društva koji bi bio simbol ravnopravnosti.
No, ako promatramo rušenje Berlinskog zida iz današnje perspektive, ne može se oteti dojmu činjenica koja je i nakon dva desetljeća demokracije dominantna, a to je da su brojni ljudski mostovi porušeni, a neki novi kamenitiji zidovi izgrađeni. To u ovoj zemlji potvrđuju pojedinci koji sudjeluju u njihovom još većem građenju, čiji je cilj podjela građana.

Bosna i Hercegovina, nakon gorkog iskustva kojeg su imali građani Istočne i Zapadne Njemačke, ne smije dozvoliti da postane zemlja zidova.
Ova zemlja u narednom razdoblju se mora oduprijeti takvim pokušajima. Svi građani su pozvani na zajedničko ulaganje napora kako bi omogućili da se stvori jedna pozitivna politička, ali i društvena klima koja će BiH uvesti u Europsku uniju.
Kao svojevrsna opomena su i sve negativne strane koje su sa sobom donijele stvaranje Berlinskog zida.
Stoga je poželjno iskoristiti i sve one dobre strane koje su se dogodile njegovim rušenjem. Nakon dvadeset godina od njegovog pada ljudi su svjesni svoje slobode, kako intelektualne tako i političke.

Predsjednik OO HDZ Tuzla
i Općinski vijećnik
Rado Pejić

O Janjarima

O Janjarima kao naselju imamo vrlo malo podataka koji govore o postojanju ovog naselja kao i njegovih mještana.Zahvaljujući Mustafi Grapčanoviću Bijeljenskom entuzijasti koji je veoma mnogo radio na prikupljanju istorijske građe po starim spisima i istoriskim arhivima u Sarajevu,Dubrovniku,Beču,Isanbulu itd.saznao sam da se Janjari prvi put pominju krajem osamnaestog vijeka u spisima koji govore o razvoju školstva i pismenosti u sembersko-podmajevičkom kraju.U zapisima se pominju mektebi u kojima se učilo arapsko pismo između ostalih i mekteb u Janjarima koji se ubraja u jedne od prvih na ovom području.Na osnovu određenih naziva njiva i objekata kao što su :popovače,vinogradina,te Mađarsko groblje koje se nalazi pored puta prema Teočaku možemo doći do zaključka da su na prostoru današnjih Janjara živili jedno vrijeme Mađari.Popovače su njive koje su vjerovatno pripadale Mađarskoj crkvi a vinogradina se zvala zaravan okrenuta prema jugu na kojoj su gajili vinograde.Oslobađanjem ovih prostora od Mađara i njihovim odlaskom oko četrdesetih godina osamnaestog vijeka sa prostora današnjih Janjara,vinogradi su zapušteni pošto muslimani nisu gajili vinograde obzirom da se vinova loza gajila isključivo radi dobijanja vina koje je muslimanima po islamskim propisima zabranjeno piti.Do današnjih dana zadržali su se turski nazivi posjeda i nekih objekata kao što su :Ćejvani,Alajbegovača,Čitluk,Dumača,Musala te jednog mezara sa dosta velikim nišanom od kamena sa turbanom koji se naziva Atmadža. Zaseok Atmačići su dobili ime po Atmadži što na turskom jeziku znači orao.Legenda kaže da je Atmadža živio na Tursanovu Brdu kod Teočaka te da je bio vlasnik zemljišta na kojem su locirani današnji Atmačići.Jednom prilikom kada je sluga Atmadži donio ručak zaboravio je kašika,tada je Atmadža iz sveg glasa viknuo ;Pošalji te mi po ‘’kuji’’kašike što se čulo na Tursanovo Brdo posle čega je umro na tom je mjestu i sahranjen.
U Janjarima postoje dva harema(groblja) i to stari harem i Mezarluci.Ustarom haremu se već prestaju sahranjivati mrtvi oko 1956 godine.Prvobitna džamija u Janjarima bila je na lokaciji starog harema .U ovoj džamiji vršene su vjerske službe sve do 1820 godine kada je napravljena nova džamija u centru sela.Glavni incijator i donator z izgradnju nove džamije bio je Hadži Džano Hadžiomerović sa ostalim mještanima.Prilikom rušenja ove džamije u temeljima je pronađen srebreni turski novčić koji potiče iz sredine osamnaestog vijeka.Ova džamija je bila sagrađena od bijelog krečnjačkog kamena koji je vađen u bjelači posjed koji je pripadao0 Hajdarbegovićima.Džamija je imala drveni minaret sa jednim šarefetom.Srušena je 1988 godine i na istom mjestu započeta je izgradnja nove ali nažalost rat je prekinuo izgradnju.
Janjari su u vrijeme Turske a kasnije i Austrougarske vlasti imali veoma razvijenu trgovinu.Blage padine Majevice odnosno konfiguracija terena veoma su pogodovali razvoju voćarstva a naročito šljhive .U to vrijeme Janjari su imali desetak dućana ,dvije pekare ,dvije mesare,kovačku radnju koju je držao majstor Salih Karić.Zanimljivo spomenuti da je u Janjarima živila i jedna srpska porodica iz Srema koji su držali kafanu .Ova kafana je radila sve do drugog svjetskog rata kada je i njen vlasnik Savo odselio u Srem.Osnovna školapočela je sa radom 1925godine a prvi učitelj bio je Halid Hamšić.Zanimljivo je napomenuti da su zbog koncentracije dućana zanatskih radnji te škole,džamije centar sela nazivali Čaršija.Do rata 1992 godine.Tada su Janjari imali tačno 171 porodicu i 605 stanovnika ovaj podatak je tačan jer sam ja vršio popis stanovništva u to vrijeme tako da raspolažem podacima po imenu i prezimenu

izvor: Modran Semberija On line

Nesreća u lovu

Dubček Mujčinović (41) iz Teočaka jučer je oko 9.30 sati smrtno stradao u lovu opalivši hitac iz puške sačmare u sebe. Do nesretnog slučaja došlo je kada je grupa lovaca lovačke sekcije Stari Teočak, vraćajući se iz lova, pored lovačke kuće vidjela zeca kojeg je odstrijelila. Nakon toga je lovački ker uhvatio zeca i nije ga htio pustiti.

Mujčinović je pritrčao keru pokušavajući uzeti ulov dok je u drugoj ruci držao za cijev napunjenu pušku. U tom momentu puška je opalila i veliki broj sačmi pogodilo ga u grudni koš.

Sve se desilo neposredno kod lovačke kuće na Numeri, odakle je odmah prevezen u Dom zdravlja Teočak, a potom hitno prebačen na UKC Tuzla, gdje su pri samom prijemu pacijenta ljekari odmah konstatirali smrt.

Vijest o smrti Dubčeka ostali lovci, kao i porodica, primili su s nevjericom. Već duži niz godina član je Lovačkog društva "Teočak" i strastveni zaljubljenik lova. Zaposlen je u Sloveniji, a kući nije dolazio duže od mjesec.

Kada je za vikend došao u Teočak odmor je želio iskoristiti u lovu, nakon čega je u ponedjeljak ponovo trebao ići na posao. Lice mjesta osigurali su službenici PS Teočak, nakon čega je obavljen uviđaj.

avaz.ba

Majevica i njeno stanovništvo

1.a. „Majevica je niska planina u sjeveroistočnoj Bosni, čije padine dopiru na sjeveru do rijeke Save kod Brčkog i Brezovog Polja, odnosno do ravni Semberije i Posavine, na zapadu do rječice Tinje, i na istoku do Drine, a na jugu do doline Spreče. Geološki i geomorfološki ona je jedna cjelina: takvom se ne smatra u narodu“ - Filipović područje Majevice sa regionalno-geografskog i etnološkog gledišta određuje kao „manju predeonu cjelinu“, Majevicu u užem smislu, u unutrašnjosti te planine i „prostranu podgorinu“ koja ulazi u sastav susjednih predionih cjelina u riječnim dolinama.
Risto Jeremić je uočio podjelu naselja u obimu Majevice kao morfološke cjeline na naselja na Majevici i naselja na njenoj podgorini: „Pod Majevicom se razumijevaju sela koja leže u njoj i na njenim padinama s obje strane i dele je na zvorničku, tuzlansku, i brčansku Majevicu“.

Preme Dejtonskom sporazumu, kojim je u bivšoj SR Bosni i Hercegovini okončan građanski rat 1992-1995. g., Majevica je manjim dijelom pripala Federaciji BiH, a većim Republici Srpskoj.
b. Predio Majevice, kako ga je već odredio Filipović, obuhvata 25 naselja. Srbi su bili do poslednjeg rata u 20 sela, Muslimani u 2 [Na(h)vioci i (H)umci], Hrvatiu jednom (Drijenča) i dva etnički mješovita naselja (Lopare, varošica, većinski Srbi i Šibošnica, većinski Muslimani). Svih 25 naselja pripadala su opštini Lopare. Danas je situacija zbog gradjanskog rata nešto izmijenjena. Federaciji BiH pripala su naselja: Humci, Nahvioci, Drijenča, Brezje (pravoslavn; dijal. Brežđe, ), Lukavica (pravoslavni; pripao jedan veći dio sela) Piperi (pravoslavci; pripao jedan dio sela), Šibošnica, Visori (pravoslavci), Miladići (pravoslavci) i dio zaseoka Džemat (pravoslavci) u selu Priboju/Príbuju. Pomjeranje stanovnistva u toku građanskog rata bilo je više na majevičkoj podgorini (samo Srbi i Muslimani) nego na samoj Majevici.

2. Filipović ističe da „na Majevici ima pouzdanih materijalnih ostataka iz praistorijskog doba, ali mlađih od neolita“.
Ima i više građe o prilikama na Majevici u srednjem vijeku, ali ona nije takva da bi se mogla dati punija slika o etničkimodnosima na Majevici u tom periodu. „Najstarija pisana vest o oblasti kojoj pripada i Majevica nalazi se u delu O upravljanju carevinom, kojom je sredinom 10. veka napisao vizantijski car Konstantin Porfirogenit. Među građevinama u pokrštenoj Srbiji car spominje, kao poslednji grad Soline... U srednjem vijeku imenom Soli zvala se prostrana oblast u kojoj je glavno naselje bio Soli, mjesto sa izvorima slane vode. Po Porfinogenitu Soli su bile u užoj Srbiji, a ne ;u zemlji Bosni‚... Otada pa zadugo nema pisanih vesti o Majevici, tako da se ne zna kada su Soli ušle u sastav bosanske srednjovjekovne države, kao ni to da li je Majevica tokom samostalnosti bosanske države delila sudbinu oblasti Soli. Oblasti Soli i Usora u srednjem veku su stalno predstavljale sporno područje između Bosanaca, Mađara i Srbijanaca“. Ovo područje dobio je 1284. g. kralj Dragutin od svog tasta, ugarskog kralja Vladislava. Do 1324. g. držao ich je Dragutinov sin Vladislav. Tada je te oblasti pridružio bosanskoj državi ban Stjepan Kotromanić. Mađari drže Majevicu od 1464-1512. g.; posle pada Bosne pod Turke(1463), Mađari su osvojili grad Srebrenik („zapadna podgorina Majevice“) sa okolinom i formirali srebreničku banovinu.

Srednji vek na Majevici, prema Filipoviću, traje do njenog pada pod Turke. Grad Srebrenik je pao Turcima u ruke 1512. g. iako je vrijeme pada banovine usvojeno stanovište, izvori o tome nisu identični. O tome nedostaju turski izvori, dok se vrlo oskudni zapadni izvori o istom problemu razilaze. Filipović navodi, prema F. Račkom, jedan dokument iz srenjeg vijeka, iz doba prije poslednjeg mađarskog osvajanja Majevice: „To je povelja koju je u oktobru 1458. g. u Žepču izdao kralj St. Tomaš, u svojstvu bosanskog kralja i gospodara srpske države (despotovine) logofeldu St. Ratkoviću, koji je bio veliki logofeld na despotskom dvoru. Ratković je imao i mnoga imanja u raznim kraljevinama. Kralj mu je dao i neka sela u Majevici i njenoj podgorini: `u vlasti teočačkoj selo Lukova i selo Prekopac dolni i Prekopac srenji i selo Kunceli i drugi Kunceli i Podlužje i Pelave i Tobut dolni, što su držali Veskovići`“. Peljave i Tobut su i danas sela sa tim imenom na Majevici, i Teočak je muslimansko selo na istočnoj majevičkoj podgorini.

Datum pada srednjovjekovnog grada Teočaka pod Turke nije ni približno utvrđen. Ni formiranje zvorničkog sandžaka, kojem je pripadala Majevica, nije tačno utvrđeno; ali se „ ... sigurno zna da se to dogodilo između 1477. i 1483. godine“. Govoreći o stanovništvu u doturskom vremenuu Tuzli i njegovoj okolini, A. Handžić ističe da je „... u ovoj oblasti, kao i u drugim našim zemljama živjelo isključivo slavensko stanovništvo“.
Srpski etnički karakter povrđuju i imena na stećcima na Majevici. Pomenuću samo neka imena: Dragoje Junotić, Radmilo Brajković, Veselko Golubović, Hotim Bogosalić, Petko Rajković, Miloš Bratosalić, pop Gojčin, pop Pilip, Radosav...

Pošto su Turci osvojili Majevicu, dovodili su na nju vlaško stanovništvo iz dinarskih predjela. O tome svjedoče popisi vlaha iz 1528. i 1533. godine.

3.a. Stanovništvo Majevice je u užem smislu je velikom većinom srpsko (pravoslavno) i... čine jednu izrazitu grupu i smatra se takvom. Oni sebe zovu „Majevičanima...“
Majevički muslimani (2 sela) čine jednu manju etničku cjelinu sa muslimanima na sjevernoj podgorini Majevice (naeselje Vražići, Čelić, Koraj i dr.). svoje hrišćanske susjede (Srbe) oni intimno zovu Vlasima, ovi njih Turcima.Stanovnike Drijenče, koji su Hrvati i katolici, susjedi, kako muslimani tako i pravoslavci, zovu obično Šokcima. Hrvati ovoga sela su dio veće podmajevičko-sprečanske hrvatske grupe. U selu Loparama živi i manje grupa (nekoliko domaćinstava) „rumunskih cigana, tzv. Karavlaha“.

3.b. U završnom razmatranju svoje monografije Filipović zaključuje o porijeklu majevičkih Srba: „Majevički srbi su velikom većinom poreklom iz dinarskih krajeva, i to najviše iz Crne Gore i Hercegovine. Od 355 rodova, koji su imali 3124 domaćinstva (1967. godine), njih 141 rod (39%), sa 2106 (67%) domaćinstava, poreklom su iz Hercegovine, Crne Gore i Brda“. Najintenzivnije doseljavanje pravoslavaca na Majevicu je u drugoj polovini XVIII vijeka i prvoj polovini XIX vijeka. Podatke o porijeklu većine majevičkih Srba Filipović iznosi u posebnom delu svoje monografije. Do dolaska Turaka na ovom prostoru bilo je pristalica triju konfesija: pravoslavne, katoličke i bogumilske.

3.c. Majevica je tokom istorije pripadala raznim gravitacionim sferama: Zvorniku, Brčkom, Tuzli i Bijeljini.
U srednjm vijeku Majevica je bila upućena na Zvornik. Pošto su Turci osvojili ovaj predio (1512), uticaj Zvornika, koji je postao sjedište sandžaka, vjerovatno je i pojačan, kao i uticaj Tuzle (gornje).
U drugoj polovini XVIII vijeka Majevica ulazi u gravitacionu sferu Brčkog, koje postaje važan trgovački grad. Kada je 1852. godine sjedište okruga preneseno iz Zvornika u Tuzlu, Tuzla uvlačio ovaj predio u svoju gravitacionu sferu. To naročito dolazi do izražaja poslije austrijske okupacije (1878) i građenja željezničke pruge Doboj- Tuzla (1886).
Poslije Drugog svjetskog rata uticaj Zvornika na Majevici slabi, i znatno raste uticaj Tuzle zbog njenog naglog razvitka kao centra rudarsko-industrijskog bazena. Po izbijanj građanskog rata (1992-1995) Majevica ulazi u sferu Bijeljine.

Nekada je Majevica bila stočarsko-voćarski kraj (ekstenzivno stočarstvo i voćarstvo), a danas je ovo voćarsko- radnički kraj. Preko Majevice vodi magistralni put Bijeljina-Priboj-Tuzla i regionalni putevi Tuzla-Lopare-Brčko(jedan krak se odvaja u Zvornik, iz Lopara preko Priboja) i Tuzla- Sibošnica-Brčko. Zato Majevičani putuju na „državni poso“ u Tuzlu i Bijeljinu. Manji dio njih radi na „privremenom radu“ u inostranstvu.

Tekst je preuzet iz knjige „Osnovna škola u Majevičkom Priboju

O Majevici

Planina Majevica je u strukturnom smislu horst - antiklinorijum koji zauzima centralni dio sjeveroistočne Bosne. Pruža se pravcem sjeverozapad - jugoistok između Posavine na sjeveru, Semberije na sjeveroistoku i istoku, Sprečanske kotline na jugu, te planine Ratiš i Tinjske kotline na zapadu. Duga je 56 km, a maksimalno široka do 25 km. Najviši vrh, Stolice (916 m n.v.), nalazi se na krajnjem jugoistočnom dijelu planine. Prema većini morfometrijskih klasifikacija, Majevica se smatra niskom planinom. Geološka građa Majevice je složena i u tom smislu možemo uslovno izdvojiti tri tektonske cjeline koje imaju "dinarski" pravac pružanja i međusobno su paralelne. Jugozapadni, najviši dio, u strukturnom smislu je horst izduženog oblika. Ova cjelina se u literaturi izdvaja kao "greben Majevice". Njegov sjeverozapadni dio je građen od stijena jursko - kredne starosti (tzv. ofiolitni melanž sa transgresivnim krednim sedimentima preko njega). Radi se o raznim stijenama magmatsko - metamorfnog kompleksa. Južni dio grebena Majevice je građen od eocenskih pješčara, laporaca i djelimično krečnjaka, te od oligocenskih flišnih sedimenata. U morfometrijskom smislu ovo je najviši i najizrazitiji dio Majevice. Vrhovi: Stolice (916 m n.v.), (Busija 840 m n.v.), Međednik (842 m n.v.), Lipici (734 m n.v.). Drugi dio koji možemo izdvojiti, u literaturi se naziva "Ubrani kompleks sjeverne Majevice". On zauzima krajnji sjeveroistočni pojas (dio) planine, pruža se paralelno sa "grebenom Majevice, a od njega je odvojen Šibošničko - loparskim neogenskim basenom, također dijelom Majevice. Građen je od jako ubranih paleocenskih glina i pješčara, koje su neotektonskim pokretima revesno izdignute duž rasjeda koji odvaja Majevicu od Posavine i Semberije na sjeveru. Ovaj ubrani kompleks, kao morfološka cjelina, nije mnogo izrazit. Na više mjesta je potpuno presječen poprečnim riječnim dolinama (Maočka rijeka, Rahićka rijeka, Šibošnica, Gnjica...), a prosječna visina vrhova je od 400 do 700 m n.v. Vrhovi: Udrigovo (562 m n.v.), Jašterik (484 m n.v.), Vjeternik (705 m n.v.) i Golaćko brdo (593 m n.v.). Treća morfološka cjelina Majevice je Šibošničko - loparski neogenski basen, a nalazi se između prethodne dvije. Zauzima veliku površinu, a građena je u cijelosti od miocenskih sedimenata, koji leže transgresivno na sedimentima grebena Majevice. U morfološkom smislu predstavlja unutargorsku depresiju, jako raščlanjenu, prosječne nadmorske visine od 300 do 500 m. Tu su smještena mnogobrojna naselja: Lopare, Piperi, Humci i dr... Za Majevicu su karakteristični neotektonsko izdizanje i s njim povezani jaki erozioni procesi. Zavisno od geološke podloge i tektonskog sklopa, smjenjuju se oblici fluvijalnog, fluvio - denudacionog reljefa, (mero)kraškog, fluvio - kraškog reljefa, erozija tla izražena u spiranju i jaružanju, te mehaničko i hemijsko razaranje i raspadanje stijena koje se manifestuje koluvijalnim procesom i oblicima. Navedenu morfoskulpturu karakteriše polifaznost. U klimatskom smislu, niži dijelovi Majevice imaju tipičnu umjereno - kontinentalnu klimu, a viši pretplaninsku. Pretplaninska klima je od umjereno kontinentalne hladnija u prosjeku za 2 do 4 stepena celzijusa. Postoje veće mikroklimatske razlike, uvjetovane reljefom. U vegetacijskom smislu, preovladavaju bukove šume na sjeveroistočnim padinama, i hrastovo - grabove šume na jugozapadnim. Jugozapadne padine su gušće naseljene tako da je tamo šuma većim dijelom zamijenjena pašnjacima, voćnjacima i njivama. Veći šumski kompleksi su očuvani na sjeveroistočnoj strani planine. Planina je bogata životinjskim svijetom, među kojim je i dosta lovne divljači (srna, divlja svinja, zec, lisica, jazavac, kuna bjelica, fazan i dr...). Prostor Majevice je naseljen od prahistorijskog vremena. Na lokalitetu Grabovik (Zaketuše) kod Srebrenika, pronađeni su ostaci materijalne kulture iz bronzanog doba. Kontinuitet naseljenosti seže do današnjih dana. Danas je podnožje Majevice gusto naseljen prostor (jugozapadno podnožje u prosjeku 150 - 250 stanovnika/km2, a sjeveroistočno 80 - 100 stanovnika/km2). Danas su tu smješteni mnogi gradovi koji imaju funkciju lokalnih (Srebrenik, Lopare, Čelić, Kalesija), ali i regionalnih centara (Tuzla). Poredeći s ostatkom Bosne i Hercegovine, ovaj kraj je privredno dobro razvijen. Osim poljoprivrede (voćarstvo, stočarstvo..), ovdje su se relativno rano počele razvijati i rudarstvo (so, ugalj...) i s njim povezana industrija (energetika, hemijska ind. razne vrste lake industrije...). Sve se to nalazi u podnožju ove pitome planine. Na samoj planini, ali i u podnožju otkrivena su nova nalazišta soli i nafte. Danas se sve više razvijaju uslužne djelatnosti, a vezano za samu planinu i turizam. Međutim za ozbiljniji poslijeratni privredni razvoj potrebne su investicije. Treba napomenuti da je nakon agresije na Bosnu i Hercegovinu ovaj kraj podijeljen međuentitetskom linijom, što dodatno usporava privredni razvoj nekih dijelova Majevice

izvor:vikipedija