Priboj-majevički

Ovo je jedna nezvanična prezentacija majevičkog podneblja i mjesta Priboj, za kaje se obično kaže; Priboj kod Lopara ili Priboj Majevički. Priboj je jedno od najvećih i najljepših mjesta na području opštine Lopare i nalazi se na sjeveroistočnim padinama planine Majevice.

Par sličica i uz pokoji komentar, možda i uspiju, da posjetiocu na ovoj stranici, malo pobliže prikažu izgled pribojskog krajolika. Pogled sa majvičkih brda na Priboj dočarava živopisnost tipično brežuljkastog područja koje je zastupljeno u većem dijelu MZ Priboj.
Blizina jezera Sniježnica, koje se koristi za regulaciju nivoa rijeke Janje, za potrebe TE Ugljevik, je posebno interesantno u ljetnom periodu za žitelje ovoga kraja, kako za kupanje i rekreaciju tako i za ribolov.
Tačnije rečeno mjesto se nalazi pored magistralnog puta Bijeljina-Tuzla i dijeli ga "dobrih" tridesetak kilometara od Tuzle, Zvornika, Bijeljine i Brčkog. Kroz mjesto protiče rijeka Janja, čiji se izvor nalazi ispod samog vrha Majevice. Inače mjesto je povezano autobuskim saobraćajem sa svim većim gradovima širom RS, BiH, i Srbijom.

Ukratko o istoriji Priboja

Priboj kao naseljeno mjesto se spominje još u 16. vijeku, u knjizi „Majevica – s osobitim obzirom na etničku prošlost i etničke osobine majevičkih Srba“ od akademika Milenka S. Filipovića izdata 1969. godine, piše da se Priboj kao naseljeno mjesto sa pravoslavnim stanovništvom spominje još davne1528. godine.
U to vrijeme pravoslavno stanovništvo je živjelo i u selima Tobut, Peljave, Podgora, Lipovice Labucka itd.
Istorijskih spomenika koji bi podsjećali na neke stanovnike koji su živjeli na ovom prostoru ima na brdu Rust iznad Priboja, pored puta uz brdo Đeruša, na porodičnom groblju porodica; Petković i Tomić, na granici između Priboja i Tobuta i još u nekoliko sela na području Majevice.
Sto se tiče samog imena mjesta Priboj postoji verzija o tome kako je ime postalo. U vrijeme napada Turaka na Teočak i njegovog osvajanja, u sadašnjem Priboju je bila smještena vojska koja se pripremala za borbu u osvajanju Teočaka. To mesto je bilo uz mjesto borbe, ili pri mjestu borbe tj. pri boju, pa su mu dali ime Priboj. U tome prilogu govori da u dijelu Priboja, Kolobara, postoji poljana koja se zvala Vojničko polje.
Pošto su u srednjem vijeku ovim prostorima Balkana često harale zarazne bolesti i kuga od koji su u pojedinim selima umirali i svi stanovnici, a da su u Crnoj Gori i Hercegovini zbog ekonomske situacije i krvnih osveta, bila česta iseljavanja stanovništva, što je možda bio i jedan od razloga njihovog doseljavanje na Majevicu.
Priboj je jedno naselje koje se u mnogo cemu razlikuje od ostalih podmajevičkih sela. To je jedna, može se slobodno reći, urbana sredina, koja je prije mnogih naselja, pa i opštinskog centra Lopara, imala izgrađene objekte infrastrukture.
Kroz Priboj je izgrađen put u toku vladavine Austro-Ugarske na ovim prostorima, put Bijeljina- Ugljevik- Teočak- Priboj- Lopare- Tuzla rađen je krajem 19. i početkom 20. vijeka.
Osnovna škola u Priboju je počela sa radom 1880. godine a crkva je sagrađena 1883. godine. Pred početak 2. svjetskog rata 1937.-1938. godine u Priboju je izgrađena veterinarska ambulanta, a takođe prije pocetak 2. svjetskog rata izgrađena je i zgrada za potrebe ljekarske ambulante i stan za ljekara.
Poslije rata su sagrađeni dom kulture, zdravstvena ambulanta, put Bijeljina-Tuzla i mnogi drugi objekti od opšteg društvenog značaja i posebnog značaja za stanovništvo Priboja i okoline.
Priboj majevički